İntihar Şiiri - Krzysztof Paracanov

Saat sabahın dördüydü
Yanıbaşımdaki telefon
Bir tsunami sireni gibi bağırıyordu
Başımda inanılmaz bir ağrı vardı
Sanki tüm sinirlerim
Ayaklarımızım altındaki levhalar gibi
hareket ediyordu
Güneş hâlâ yarı uykuluydu
Ve ayın silüeti kaybolmamıştı henüz
Bulutlar paramparça
ve çingene pembesiydi
Penceremden güzel bir koku siniyordu
Avizeye uzandım
Tanıdık bir ses
Yüz yılın ağıt tınılarıyla
Bir intihardan bahsediyordu bana
Kızıl kırmızı sahneden bahsediyordu
Ayakları altındaki kandan
Ve duvar çatlaklarındaki
Kafatası parçalarından
Bir 45'lik
ve hâlâ ölü parmaklarının arasında
Avizeyi indirdim
Telaşlı bir hamile gibi koşmaya başladım
Yarı kesik adımlarla
Çoktan gitmişti beden
Oda sessizdi
ve pencere açıktı
O da benim gibi
Çingene pembesi bulutları
ve balkabağı turuncusu güneşe bakmış
Pencere pervazına bulgur parçaları koymuş
Doldurduğu şaraptan belki de birkaç yudum almış
Gözlerini kapamış
Sabahın o güzel rüzgarını dinlemiş
Ve silahı kafasına dayamıştı