İntihar Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

İNTİHAR

Özenle çıkarmış ayakkabılarını
Üstelik
mektupsuz merasimsiz geldiği belli
Deniz kenarına
çıkarmış gömleğini
koymuş kimliğini
Üzerinde paltosu vardı
Hava serindi soğuktu
Sabah saatleriydi
Kalbiyle
didişip duruyor olmalıydı
Sahil boyu yürümüş kurmuş kendini
Kül renkli bulutlar
kah mordan
Kah maviden uçuşuyor
Görünmezlerle konuşmaktan
Yorulan çenesi
suya girince susmuş
Kimse anlamamış acılarını saklıyormuş
Yüzündeki tebessüm görülmeye değer
Buzdan denizle
nasıl bir son hazırladı
Hiç mi tereddüt etmedi
Karar değiştirmek
aklına düşmemiş mi ?
Yüzünün bir yanı boğulmadan önce
çıkmak ister gibiydi
Tanıyanlar
inanmak istemedi ölüme
Denizle boyanan gövdesi
üzdü sevenlerini
kaç saat önceydi
Sustu seyretti denizi
donup kaldı huzur istedi
Dünyada olmak acıdır
der gibiydi gözleri
Kanlı ağızlı dünya diyordu ağır ağır ilerlerken denize
İçinin karanlığında uğuldayan sesten ürktü
Ruhunu kemiren boğuntu sıra dağlar gibi
geri dönülmez
Ne güneşi hatırlıyor
ne baharı ,
Ne de kır çiçeklerinin kokusunu
Hiç bir şey her şey
yok oluyor birden
son bir hamle
Belki yanlış yaptım demiş dönmek istemiş
Geçmiş ömrünü yutuyordu deniz
Ölümü tadarak vücudu ölüm oluyordu
Mavi su kendine çekiyor acı katıyordu tuzu
Kulakları sağırlaşıyor
aklı kararıyor
bilinci kayboluyordu
Onu kimse uğurlamıyor derinliğin
sessizliğinden başka
Gözlerinden geçmiş midir beyaz bir samanyolu
Çok geçti anladığında , ölmek ne demekti
Hiç bu kadar
acı verir miydi ölüm
şu andaki kadar
Boğulmadan önce ,
sudan başka kimse yoktu sağında solunda
Diplerinde dolaşmış durmuş
ne kadar zaman sonra
sahile vurmuş ..

02.05.2024