İntihar Şiiri - Pavel Vladovisle 2

Kapıyı çarptığında savurduğun rüzgar, sürüklüyordu yeşil bira şişelerini.
Çekip gittiğin odamda,
Bir intihar yaşlanıyordu.
Senden habersiz ölüyordum.

Gözlerimde titreyen damla..
Tanrım?
Anlaşmıştık biz seninle.
Kutsal toprakların mahremiyetiyle sevecektim ben onu.

Soğuk tren yolculuklarında, buğulanan camın arkasındaydı yüzün.
Ben görebilmek için yüzünü, binlerce buğuyu da katlettim.
Nesli tükenen sayılı aşk'lardan birincisiydin sen.
Tükenen neslin sonuncusu olmakla beraber anılıyordu adın,
Karantina yalnızlıklarda.
Her düş seninle sevişmek için başlıyordu aslında.
Avuçlarımı öpüştürüp şimdi, yastık yapmayı da öğrendim ben.
Ve sert tren yataklarında, gıcırtılı senfoni eşliğinde gözlerimdeydin.
Ben, her düşe seninle sevişmek için dalıyordum aslında.
Vuku bulan her sabah kulağıma geliyordu;
Sanırım güneşin soğuk esintisi sarsıyordu çekip gittiğin odamı.
Yeşil bira şişelerinin sesleri düşlerime sızıyordu.
Gerçeğin uyandırıyordu ansızın.
Çekip gittiğin odamda,
Bir intihar yaşlanıyordu.
Senden habersiz ölüyordum.

Ne desem yalan olur şimdi ama,
Her düşümde farklı bir sen yaratıyordu zihnim.
Yedi kasım gecesi bir tren yolculuğunda anılırdın sen.
Ve her düş sevişmek içindi,
seninle.
Bu kez daha vahşi,
Bu kez daha adi,
Bu kez daha kahpeydi gözlerin.
Erken boşalmıştı ayrılık aramıza.
Orgazm olamadık aşktan beraber.
Sert tren yataklarında,
özlemiyor değildim evimizi.
Ve biliyor musun, aslında ben gidişinden sonra da kaldım,
çekip gittiğin odamda.

Bir intihar yaşlanıyordu sevgili.
Köşe başında.
Senden habersiz ölüyordum ben.
Sen?
Başka yatakların sigara molalarında...