İntifada Şiiri - Mustafa Akay 2

Ezelde yok idim
Varlığına tutundum
Ruhunla var olup giderken ebede
Görünüşün ne de ırak oldu vuslata
Özlemini bastırır diye yaralarımı tuzlara bassam da
Beyhude bir umut
Suskun kelimeler çığlık çığlığa üzerime geliyor
İşgale uğruyorum
Özlemin yangınlarının tahrip ettiği gülüşünün dokunmadığı coğrafyamda
Bilmem kaçınca defa intifada dedim
Yine Kaldım Haseki durağında
Geceler boyu süren bekleyişlerimde
Bakırköy meydanında şafağın ilk ışığı sen ol
Üzerime güneş ol
Gönlüne bir iltica hakkı ver
Gölgende bir nefes ver
Sözlerinde ömrüme bir hayat ver

Yine yalnızlık tepesindeyim
Yalnız ağaç ile
Sensizliğinin varlığındayız
Kızıllaşan yaprakları yere çalan rüzgarda savruluyorum
Yağmur seni yağdırıyor üstüme
Gidemiyorum gökkuşağı serabına dönüşmüşken
Ufkumda kaybettiğim maviliği
Gökyüzüme veriyorum
Senden bir türkü dinler gibi oluyorum
İşte yine adını koyamadığım büyü
Ve beni hep çağıran
Bırakmayan
Yağmurun
Bir kulak ver türküne
Dinle ebede giden yolculuğumuzu
Ömrümden ömrüme bir hayat ver