İnsansın O Zaman. Şiiri - Adnan Şahin 2

Çalmıyor, çırpmıyorsan.
Haram bir lokma dahi,
geçirmiyorsan yavrunun boğazından.
Namusunla çalışıyor,
namusunla yaşıyorsan.

Ve seviyorsan evrende ki tüm canlıları, cansızları,
sorgusuz, sualsiz, hiç sebepsiz.

Küçücük midelerini doyurmak için, yeryüzünü didikleyen;
serçeleri, gugukçukları, kargaları görünce yolunun üzerinde;
ürkmesinler diye yolunu değiştiriyorsan.

Açlıktan çöpünü devirdi diye,
taşlamıyorsan bir sokak köpeğini.

Karşıdan karşıya geçmeye çalışan,
yaşlı bir anneyi, babayı ya da küçük bir çocuğu görünce;
Hemen girip kollarına, yolu geçmelerine yardımcı oluyorsan.

Kara kış gelip, kar boran olunca;
kuşlar için pencerenin önüne,
pirinç, bulgur, ekmek ufağı koyuyorsan.

Helal ettiyse ak sütünü sana Ana'n.

Cam kırılsın ama can kırılmasın diyebiliyorsan.

Boğaz kavgasındayken bir arkadaşınla;
hak geçmesin diye bir somun ekmeği,
tam ortasından eşitçe bölüşüyorsan.

Bacılarını, kızkardeşlerini, ablalarını görünce yolda,
onlar huzursuz olmasın diye;
başını önüne eğip, yolundan gidiyorsan.

Sokak ortasında kızını ya da karısını döven adamın;
yumruğunu havada yakalıyorsan.

Yüreğini yozlaşmadan, kirlenmeden uzak tutup;
tertemiz kalabiliyor ve hala,
önyargısız, karşılıksız sevebiliyorsan.

Öksüz bir çocuk gibi;
bir yerlerde vicdanını bırakmadıysan.

Ve benden sonra tufan kimin umurunda demeyip;
bu dünya için güzel şeyler yapmaya çalışıyorsan.

Susamışa bir yudum su,
acıkmışa bir dilim ekmek,
elini uzatana, yüreğinin elini uzatıyorsan.

Ağlayabiliyorsan;
şimdi ta Filistin'de ki, Irak'ta ki,
yetim kalan bir yavruya.

Ya da Güney Doğu da ki soğuktan donan,
kimliksiz, sayıma bile girmemiş,
üç yaşında ki kız çocuğuna;
al kanınla için için kanıyorsa yüreğin.

Dürüstlük, onur, barış,
kardeşlik ve sevgiyse;
en büyük yol arkadaşın.

Sen insansın o zaman.

Sensin asıl inanan.

Güzel kardeşim;
İnanç saçını örtmekle olmuyor ki.
Yahu anlasana işte, dönen oyunu.
Saçını değil asıl:
Beynini örtmek istiyorlar, beynini!

25.01.08