İnsanoğlu Şiiri - ibrahim Mutlu

Toplanırlardı haneme,
Kimileri varlığıma,
Kimileri de kendi
Yokluğuna.

Yerdi kimileri
İki lokma ekmeğimi,
Kimileri de içerdi
Bir fincan
Acı kahvemi.

Dost bildiklerim
Kimileri,
Sırtımdan hançerledi,
Hanemi yıkıp yaktı.
Düşman bildiklerim
Kimileri,
Yaralarımı sardı.

Ey! İnsanoğlu…
Ne kadar da zormuş?
Seni tanımak.
Sana güvenmek.
Seni sevip de,
Sana gönül vermek.
Hanginiz gerçek dost?
Hanginiz gerçek düşman?

Sizler de tanıyabiliyor musunuz?
Ey! İnsanoğlu, bir birinizi.
Sizler de tanıyabiliyor musunuz?
Gerçek dostunuzu,
Gerçek düşmanınızı.
Ey! İnsanoğlu…