İnsanoğlu Şiiri - Yakup Günel

Kıymeti bilinmeyenler yok oldu zamanla,
Uğraştı durdu insanoğlu yalanla dolanla.
Kaybetti her seferinde en değerli hazinesini,
Dünya kurudu, ağaçlar çiçekler sola sola.

Azla yetinmedi fazlasını istedi her seferinde,
Hiç bir zaman suç aramadı ki kendinde,
Tutamadığı sözler, kaybettiği şeyler...
Büyük bir iz bıraktı hep üzerinde.

Kayıp giden duygular da oldu yer yer,
Kimse kalıcı değil; biri gelir biri gider.
Değişik duygularla yaşar insan: kâh ağlar kâh güler,
Kıymetini bilemedi onun da, gitti gülüşü yüzünden.

Derin yara bırakır insanda kaybetmek,
Daha da zoru ondan sonrasını hissetmek.
Kaderin oyunudur bu her şeyden vazgeçmek,
Anlaşıldı burda önemli seylerin değerini bilmek.

Sustu diller, pişmanlık okunuyor gözlerden.
Sözcükler değil kan dökülüyor dillerden.
Bir medet umdu insanoğlu yaban ellerden,
Değer bilmez bir yaşamın sonucuydu bunlar.

Kadirbilmez dendi kimi zaman bunlara,
Tüm gözler kaldı şu uzun yollarda.
Kolayı reddetti, gözü hep zorlarda.
Elindekinden de oldu aklı şuan doruklarda.