İnsanoğlu Şiiri - Furkan Yılmaz 4

Zaman ben den çok şey almaya başladı.
Ya senden...

Oysa hayal kurmak beleşti. Hatırlar mısın üç beş yıl öncesini bazen hayallerimizi
konuşmaktan, düşünmekten uyumazdık. Şimdi de hayallerimizi düşündüğümüz, konuştuğumuz zamanlar
için suçlar olduk kendimizi...
Bırakma koş!
Bırakma hayallerini!
Satma paraya mutluğunu, sevgini, zevkini...
satma paraya kendini...
derdik zamanında...
derdim...
şimdi ne mutluluk kaldı içimde, ne de hayal mutlulukta para oldu hayal de sınavlardan ibaret oldu...
Oysa koşmaktı yaşamak!
Oysa koşmaktı mutluluk!
Oysa koşmaktı başarmak!
Oysa koşmaktı Ulaşmak...
Sevgi de gitti hayaller de...
"Kendimizin üstünde gördüğümüz sistem tarafından çalındı hayallerimiz, mutluluğumuz."

Her şey maratona bağladı. Tanıdıklar araya girmeye başladı iş için aşk için.
Hayallerin gitti, aşk gitti...
yalnız kaldın,
bazen bir kişiye bağladın mutluluğunu, sevgini, huzuru, başarmayı... bazen de bir bahaneye bağladın sırf kendini zaman aralığı yaratmak için.
Oysa,
kendinden kaçtın, içindeki çocuktan kaçtın!
O çocuk büyüdü diyemedin.
Bu çocuğu dinleyelim demedin.
Hep birilerine sordun sen hayallerine giderken.
Hep bi yerlerde aradın bir şeyleri...
Oysa o çocuk kitapları çok severdi.
SEN BUNLARI YAPAMADIN.
Hep birilerinin başarı hikayelerini dinledin veya okudun.
SEN KENDİ HİKAYE YAZAMADIN SEN ÇÜNKÜ İÇİNDEKİ ÇOÇUGU DİNLEMEDİN.

"İnsan oğlu katil oldu kendi içindeki çocuğu öldürdü."

Bazıları dinlemek istese de dinleyemedi.