İnsanoğlu Şiiri - Mehmet Şahan

Ne savcı kalırdı, ne de bir yasa,
Özünü bilseydi şu insanoğlu!
Korkmadan şahsını bir yargılasa,
Ne gam kalırdı; ne zül, ne tasa!
Şahsını bulsaydı şu insanoğlu!

Beraber otlardı kurt ile koyun,
Kaçardı tilkiler olmazdı oyun!
Zalimin zulmüne eğmezdi boyun,
Ne utanç duyardı; ne sen, ne soyun!
Kendine gelseydi şu insanoğlu!

Kadri bilir ama kibri bilmezdi,
Sabrı bilir ama fevri bilmezdi,
Kahrı bilir ama devri bilmezdi,
Ne benlik sayardı; nefsim demezdi!
Nefsini yenseydi şu insanoğlu!

Yaratan halk etmiş varlığı yoktan,
Kul ise kaybetmiş, unutmuş çoktan!
Gelişin bilseydi İlahi Hak’tan,
Ne sözden ayardı; ne de kulaktan!
Aslına dönseydi şu insanoğlu!

Evveli ahiri Zat’ındır ruhun,
Eşrefi Mahlûkat katındır ruhun,
Bedenler zahirse, batındır ruhun,
Ne özden cayardı Şahan’ım ruhun!
Ölmeden ölseydi şu insanoğlu!