İnsanlıktan Çıkmak Şiiri - Murat Tali

Bazen sessizliğime yanardım yoksulluğumun toplamı idi susmalarım öyle gelirdi bana, yutkunurdum boğazımdan içeri düşen lokma değil, dile gelemeyen sözlerim olurdu.

Günler geldi geçti bazen çulumdan beslendi cesaretim, bazen cebime eklediğim kağıt parçalarından. Hep bir neden ile BEN olabilmenin yolunu yöntemini bulmaya çalıştım.

Gün geldi, gördüm ki ne çuldan ne kağıttan adam olmuyor muş? Soyundum ve attım üzerimdeki maskeli balo kıyafetlerini. Çıplaklaştıkça kendimi görmeye başladım, hani o herkesin sadece kendisi olduğu hali, işte o zaman başladım kendimi sevmeye, o zaman değerli geldim, kendime, o zaman söze gelebildim dize gelmeden.

İnsanları bir yapıp sevmeyi öğretmiştim kendime, BİR olanda öte değildi ya hiç bir şey, içime içime işliyordu yakıcı eylemleri insancıkların, göre göre kaybettiğim ev, iş, para değildi canımı yakan, insan sanıpta teslim ettiğim güvenin yıkılışıydı. İnadına insan olmak diyerek devam etmelimiyim yoluma, yoksa canımı yakanları mı silkelemeliyim bilemedim. Ortasındayım cümlenin önceki kelimelerin belki düzelir sonraki kelimelerim ateşi dağıt. Kim yanmak ister ki bile bile. Yakıverdim canımı yürekten şimdi ateşimden nasiplenmekte ateş tenime salanlar.