İnsan ve Hayat Sahnesi Şiiri - Korhan Aydın

Uğultusu içinde gelen fırtınayla bile
Kederli ama aslında mutlu içten içe

Hatırla, o masalların üstü kapalı verdiklerini
En küçük yıldızlar bile parlar, görüverir içini

Eski zamanlardan, yüreğine doğru esen
Düşlerindeki aydınlık dolu gökyüzünden

Süzüldüğün yedi denizdeki yelkenlilere
Dolan, çık, durma, tepelerde ilerlemeye

Kayın ağaçlarının ortasından gelivererek
Parlak ruhların büyüsünü buluncaya dek

Bilinmez sonsuzluk denemen gerekecek
Yumuşak, sert, her farkı da özümseyerek

Etrafında dalgalar doruklara çıkıyor
Güçlü ve zayıf, ayağına kadar iniyor

Duygu, sanat, yollardaki dengeyi anlaman için
Soğukla ​​buluşan toprak adımların varmak için

Avucunda şekil alsın, ılık sakinleştiren minik taşlar
Herşey, gönlün, yürek çarpsın diye denize atılanlar

Kanat çırpan, öten, alay eden kuşlar
Araftan çıkmaya çalışan yaşamlar

Zaman herkesi hep ileriye doğru iter
Yine şaşmaz engellerin üzerine gider

Sade, bilge, çağlar boyu inanılmaz bir sabır, insan bekler
Gelmez gibi görünür sonu, emekler, düşer, incinir, hala güler

Gerçek o merkez etrafında birleşip duyumsa
Evrenin kalbi ateş, ötesi, olan biten, ağlama

Hareketlerini kavradığında eşsiz enerjinin
Tüm kainattaki sır çekirdeğini bulmak için

Basit değil, yavaşlık, dönmek, üzüntüler
Kapalı kirpiklerin ve o çaba dolu günler

Gözlerinde kocaman sıcak bir gülümseme
Ben senin için neyim, sen benim için, etme

Aşk ve sevgi, verir mi sana istediğin
Hem de nasıl, her anı sonsuza değin

Ne olursa olsun işte, hep şükürler olsun
Hayatın gökkuşağı misali renkler dolsun