İnsanlık Üstünde Kalmış Cesed

Kalk yerinden, doğrul; birkaç adım at benim için.
Bitiyor, ardı sıra gelen cümlelerim.
Tükeniyor hissi; soğukta kalmış, titrek ellerin.
Dökülüyor afaki harfler bir bir... Yazmaya yok mu kalem?
Sıyrıl, o gönül cesedin bağrından.
Şairler yuh ediyor, kısık sesine.
Hiçbir vakit böyle yok olmamıştı âlem.

Kan, gözyaşı, hüzün ve ölüm...
Gazze titrek ve yorgun.
Uyuyor küçük bedenler; sürgün...
Arzu edilen kurtarıcı gelir mi bugün?

Kuşlar, ağaçlar ve dalgaların sesi yok.
Yer ve gök, hep birden izliyor.
Uyandır! Ya Asr-ı Saadet’i yeniden,
Ya da Haşr’i getir; cümlemiz olsun tek bir beden.

Din, namus, vatan ve ahkâm...
Laf-ı güzaf.
Hakiki mümin ve Müslüman...
Eziliyor, ayak altında kalan Kur’an.