İnsanlık Telaşesi Şiiri - İsmail Uysal

Aynı yolun yolcusu değil miyiz acaba
Bu İnsanlar nereye gidiyor bir telaşla
Kimi naif yürüyor kimi oldukça kaba
Her birinin değeri biçildiği kumaşla
Ve her biri yüküyle çekiliyor hesaba

Dünyaya ağır gelir kiminin derinliği
Kiminin dünya yansa umurunda değildir
Kiminin yüzü güzel kiminin serinliği
Kiminin çıkmış canı tek yaşayanı dildir
Kiminin mahzeninde gizlidir çirkinliği

Kiminin rengi soluk kimi kara derili
Doğuştan kör kimisi kimi sağır ve dilsiz
Kiminin ayağına memleketler serili
Kimi akıldan noksan yaşıyorken emelsiz
Hoş bir sada uğruna kiminin kopmuş eli

Konuşuyor birisi sözden ve halden yoksun
Gülümsüyor öteki lanet okurken içi
Öbürü yerken bilmez aç mısın yahut toksun
Kursağında düğümlü berikinin sevinci
Hangisini devirsen bir yanı tutmuş yosun

Velhasıl ölüyoruz attığımız her adım
Kuyumuzu kazıyor verdiğimiz her nefes
Düşünmez oldu insan dolar diye miadım
Bizden bizi kopardı nice heva ve heves
Onca insan içinde yalnız başıma kaldım.