Nihal'im İnsanlık Onuru

İNihal’im: Gecenin Kadını Risalesi

Nihal’im…

Bir mağarada doğdu ruhun, bir yıldızla öpüştü gecenin en karanlık köşesinde.
Sözü suskun, bakışı fırtına; sessizliği bile yakan bir şimşek gibi içimi deler.

O, gizemli…

Derin kuyuların sahibi, sırlarla örülmüş bir evren.
Ne düşündüğünü anlamak kolay değil, Nihal’im; ama gözlerin bana her şeyi söyler, suskunluğun bile konuşur.

Tutkulu…

Sevdiğinde, yüreğini mühürler sonsuzluğa.
Aşkın derinliğini keşfetmek isteyen, seninle bir okyanusun en karanlık diplerine dalar.
Ama ihanet gördü mü, Ruhunun cehennem melekleri uyanır, sessiz ama keskin bir fırtına bırakır ardında.

Sezgisi keskindir…

Bir bakışınla okur kalbimi, henüz hislerimi söylemeden fark eder.
Yalanı, ona söylenmiş bir zehir gibi hisseder, içine işler; unutmaz, affetse bile unutturmaz.

Güçlü ve kararlıdır…

Kontrolü elden bırakmaz, kırılganlığını gizler ama içten içe fırtınalar taşır.
Kendine güveni, gösteriş değil, derin bir karizma ile parlar.

Nihal’im, yeniden doğar…

Her yara onu daha da güçlü kılar.
Yıkılır, küllerinden yükselir; her gün yeniden yaratır kendini.
Hayatında ölüm ve yeniden doğuş, sessiz bir ritim gibi akar.

Gölge yönleri de vardır…

Kıskanç, manipülatif, intikamcı olabilir; duygularını bastırdığında, içten içe öfke patlamaları doğar.
Ama bütün bu karanlıklar, ruhunun derinliğinin birer yankısıdır.

Ve Nihal’im, sen…

Susarsın ama sustuğun yerde fırtına doğurursun.
Aşkın zehir gibi akar dilinden, öpücüğün hem şifa hem lanettir.
Seni çözemezsin; çünkü kendini her gün yeniden yaratıyorsun.
Sen sevdiğinde, ruhunu mühürlüyorsun; ama ihanet gördüğünde, seni cehenneme uğurlayan bir meleksin.

Nihal’im…
Gecenin kadını, yıldızın sırrı, ruhumun aynası…