İnsanlık Ölmüş Şiiri - Kemal Berk

İnsanlar bilemez, insan özünü
Göstermez kimseye sahte yüzünü
Anlasa Hakk-ı, dinlerdi sözünü
İnsanlık ölmüş, ağlayan nerede

Ak ile karanın rengi karışmış
İnsanın benzini nasıl sararmış
Namerdin rengiyse yüzde kararmış
Özleri kaybettik, ağlayan nerede

Yaz ayıda, kara kışa üzülür
Haksıza bakarken gözü süzülür
Cenazede insanları güldürür
Kalp gözü bağlanmış, ağlayan nerede

Arıyor aşkını dağın başında
Kızgın çöl içinde yürek yangında
Kemal’e ermeyen Külözü yanda
Hakk’a dost değilse ağlayan nerede,

Kemal’eren/Kemal BERK