İnsanlık Ölmemeli Şiiri - Mustafa Kaya A ...

İnsanları anlamak, sevmekten zor kardeşim
Baktım hiçbir iyilik bir cezasız kalmıyor.
İyilikler kumların üzerine yazılır,
İnsanlar garip olmuş kadir kıymet bilmiyor.
Dostlar yüzü biliyor, kimse özü bilmiyor

Sadık olan saygısız olanlarca üzülür.
İyi insan kötünün karşısında ezilir.
Hata yapsan mermerler üzerine yazılır.
Sevgi, şefkat, merhamet bize küs mü gelmiyor?
Dostlar toya geliyor, derde gama gelmiyor.

Candan özge koruyup kolladığım astlarım,
Nerede hatır gönül bilen saygın üstlerim?
Fırsat bulsa gözümü oyar candan dostlarım.
İnsanlara ne olmuş aklım fikrim almıyor.
Dostlar sefa alıyor, kimse gada almıyor

Allah gönül vermiş ki sevelim sevinelim.
Sevdalar bozulmuşsa biz neyle övünelim
İlk zorlukta sır olan dosta mı güvenelim
Garibin kapısını hiç kimseler çalmıyor.
Dostlar cümbüş çalıyor, aynı telden çalmıyor

Dostlar başa bakarmış düşman ayağa derler.
Gölgesinde bir sürü yatan ağaçlar gürler.
Kötünün karşısında diz çöker görklü erler.
Kula kulluk edenler çatlamıyor, ölmüyor.
Dostlar; ahlak ölüyor, kötü huylar ölmüyor

Borçlular ölmez lakin gül benizler sararır.
Duvarı nem öldürür, insan gamla kararır.
Ahlak, töre, din, iman sanki dağda kar erir.
Allah rızası için kimse namaz kılmıyor.
Dostlar nazar kılıyor, kimse himmet kılmıyor

Büyük başın dertleri büyük olur boyundan
Huylu huyundan geçmez, soylu geçmiş soyundan
Başını kaldırmıyor eğlenceden oyundan.
Yüksekte yer tutanlar ilelebet kalmıyor.
Dostlar geri kalıyor, elin oğlu kalmıyor.

Karıncayı hor görme ummadık taş baş yarar.
Asil azmaz bal kokmaz erenler dirlik arar.
Ahmak olan divane kendi başını kırar.
Horozu çok olan köy uykulara dalmıyor.
Dostlar sığa dalıyor, el gaflete dalmıyor.

Bir deli bir kuyuya bir taş atar eğlenir.
Kırk akıllı uğraşır çıkaramaz söylenir.
Akıllının fikrinden tüm cahiller huylanır.
Boşa koysam dolmuyor, dolu olan almıyor.
Dostlar haciz salıyor, gönle huzur salmıyor.

Bir kaşığın kısmeti her dalışta değişir.
Peki, insanlar niçin benlik için dövüşür.
Akrep olan yılanla, çıyanlarla sevişir.
Zalimler yara açtı kimse merhem olmuyor.
Dostlar çıban oluyor, derde derman olmuyor.

Başak büyüyüp yüke dönünce başın eğer.
Bir gönül aldığında başlar semaya değer.
Bu düzene gerekir baştan sona bir ayar.
İnsanlık kin bağlamış kimse öze gülmüyor.
Dostlar yüze gülüyor, kimse öze gülmüyor.

Akiller saklasa da saman devri geç kaldı.
Mazlumların rızkını hain olanlar aldı.
Sanki İsrafil suru bu zamanlara çaldı
İnsanlar uyanmıyor kiri pası silmiyor.
Dostlar hakkı siliyor, kiri pası silmiyor.

“İnsanlık ölmemeli” uyanmalı aymalı
Yüce hakkın emrini iliğinde duymalı.
Her şeyi hak ettiği tam yerine koymalı
İyiliği hiç kimse aramıyor bulmuyor.
Dostlar kusur buluyor, özde özü bulmuyor.

Akozan nolur küsme zamanenin fendine.
Cümle derdi tasayı dert eyleme kendine
Sadık ol kal-u bela günkü büyük andına
Allah’ına inanan kulda umut solmuyor.
Dostlar güller soluyor, bakın aşklar solmuyor.

MUSTAFA KAYA AKOZAN