İnsanlık Nereye? Şiiri - Nuran Aksoy Kar ...

Bugün yolda yürürken, küçük bir çocuk gördüm
Ağlamaklı gözleri boğazı düğüm düğüm
Anneciğim neden ki, benim babam gelmiyor?
Uzakta diyedir mi beni hiç özlemiyor? ...
Anne, sus-pus kalmıştı, taş gibi kesilmişti
Gözlerinin içinden damlacıklar inmişti
Geçince biraz zaman, dedi ki senin baban
Artık gitti gelemez, tek kaldı senin anan
Çocuğun minik eli yüzüne yapışmıştı
Gözleri tâ uzakta, öyle bakakalmıştı
Anneciğim de bana ben şimdi yetim miyim? ...
Onsuz tek bu hayatta, ben neye sevineyim? ...
Beni babam sürekli omuzuna alırdı
Bununla sevinerek sanki gururlanırdı
Ben de kahkaha atıp kulağı çınlatırdım
Âniden indiğimde boynuna sarılırdım
Ağzını yanağıma yavaşça yapıştırıp
Beni öptükten sonra tekrar bana sarılıp
Sen benim tek çocuğum dünyalara değişmem
Ruhumu alsalar da seni asla veremem!
Ben de ona derdim ki benim biricik babam!
Beni yalnız bırakma ben, sensiz yaşayamam!
Bana sarıldığında kalbim sıcacık olup
Hızlıca çarpıyordu sanki yerinden kopup
Şimdi o sıcaklığı ben nereden bulayım?
Söylesinler bana da gidip satın alayım!

Ahh! benim yavrucuğum şimdi de sen de bana
Söz vermiştik ikimiz şahittir Yaradana
Ben onu çok sevecek, saçımı süpürecek
Kendimi feda edip bu bir ömür sürecek
O da yemin etmişti aynısını yaparak
Şimdi o yok çocuğum, anası onun toprak
Baban gelinceye dek ben, hiç yemek yemezdim
Gözlerim pencerede yolu öyle gözlerdim
Yemek yerdik beraber gözgöze karşılıklı
Şimdi nasıl yerim ben; yemeğim tek tabaklı...
Lokmayı aldığımda aşağıdan yukarı
Ellerim, tir tir titrer, lokmayı yemem gayrı
Hangi eşyama baksam onda onu görürüm
Hayali hep benimle sanki her an ölürüm
Onu vurdu sananlar yanılıyor çocuğum
Asıl ölen bizleriz senle benim durumum
Bunların hesabını kimler bize verecek?
Hayatımız kayıyor kim geri getirecek?
Daha ne zamana dek oyuncak olacağız?
Oyunları bitince çöpe atılacağız! ...
Oysa çok mutluyduk biz, sıcacık bir yuvamız
Artık bir ömür boyu bulamayacağımız...

Acıma hiç kalmadı zûlümler yayılıyor
Merhamet nerde kaldı ocaklar dağılıyor!
Şu bir hakikattir ki küfür devam etse de
Zûlüm devam edemez zalimler sevinse de
Oysa kim isterdi ki kardeşler zalim olsun!
Bir düşmana dönüşüp kardeş kardeşi vursun!
Kasırga vurdu bizi her birimiz bir yana
Kardeş değil mi idik, eller bulandı kana!
Taş basarız yüreğe, sabrederiz her şeye
Lakin kardeş katletti; bu İNSANLIK NEREYE? ...

Nuran Aksoy
29 Şubat Cuma __01 mart C. tesi 2008
Mardin