İnsanlık Destanı Belkiler ve Acabalar (7 ...

Bilinmez kıymetleri, kaybolup gitmedikçe
Tutamaz kendisini, meçhulü bilmedikçe
Ne arar asırlarca, eldekini beğenmez.
Savaş, zulüm, işkence, yaşamak da denemez!

Bekliyordu insanlar: Belli, büyük bir günü
Unutmuştu geçmişi, yok etmişti bugünü
Yaşam denilen çizgi bağlayacak bütünü
Biri gelip çekecek, zulmetin örtüsünü! ! !

İsa gökten inecek; Yecüc Mecüc gelecek
Deccal çıkınca birden insanlık delirecek
Büyük savaş olacak, hiç doymadık savaşa
Yeni öyküler bulduk, bu bilindik olaya!

Kıyamet de kopacak, sanki kopmamış gibi
Boşluğa düştü insan, çıktı dünyanın dibi
Sahiplendi insanlık dünya denen bu evi,
Bırakmak istemiyor, düşünüp ahireti

Kalleşlik var içimizde; bu bilinen gerçek
Çile olgunluğun meyvası çekebildiğince çek
Sonsuzluk sonsuz mudur? belki o da bitecek?
Bedenin yeri belli, ya ruh nereye gidecek?

Toprak bizim mayamız, hem de temel gıdamız
Öldükçe gıda olur, nesillere bakarız
Beslenirler bizimle, besin olana kadar
Bu dönüş nasıl biter: en son kime gıdayız?

Gerçek, zaman bilmece; var mı çözecek olan?
Zaman mı gerçek yoksa; gerçek zaman mıdır?
İlk saati kim kurdu? Niçin ilke merakımız?
Ya bütün saatler geri kalmışsa bizden?
Gerçek çok daha ilerideyse günümüzden?

Varılacak tüm yollar, insan eliyle oldu.
Ya insanın eli onu kim oldurdu?
Tanrı istedi oldu, mutlak sahiptir o!
Ya din savaşları: Tanrı taraf mı tuttu?

Her cephede ibadet, zafer için dualar
Herkes zafer istiyor, hepsi kendince dindar!
Biri kazanacaksa eğer, diğeri kaybedecek
O kadar ölüm, dua hepsi boşa gidecek! ! !

Kahramanlık ne demek, ölçüsü nedir bunun?
Kolay ölebilmek mi; Öldürmek mi cesaret?
Hengisi en kahraman, savaşsız kalsa dünya?
Bakmaya korkuyoruz kahramansız dünyaya!

Bu yüzden dünyayı biz kendimizce boyarız.
Renkleri bizler yapar; Tanrısallık buluruz.
Siyahlardan korktukça, kırmızıya boyarız
Işık kör eder bizi, üzerine koşarız! ! !