İnsanlık Can Çekiştiriyor Hızlıca ölüyor

İNSANLIK CAN ÇEKİŞTİRİYOR HIZLICA ÖLÜYOR
İnsanlık paranın bittiği yerde başlardı,
Bizlerin çocukluğunda.
Çok güzel insanlar varlardı,
Dedelerimizin, babalarımızın yaşadığı yıllarda,
O güzel insanlar iyi ki bu kara günleri görmeden,
Yağız atlarına binip, dönülmez diyarlara gittiler.
Şimdilerde başladığı yerde bitiyor.
Hazan mevsimlerine döndü insanlık.
Sarı, kuru yapraklar gibi, zulümlerin önünde bir o yana bir bu yana durmadan savruluyorlar.
Hüzünleriyle, elemleriyle, kederleriyle birlikte.
Hüzünler, elemler, kederler,
Eskiden insanlar arasında birlikte paylaşır,
Paylaştıkça küçülür, unutulurdu.
Neşeler, sevinçler, mutluluklar da
Birlikte paylaşılır, paylaştıkça büyütülürdü.
Kötü ve iyi tüm kavramlar birbirlerine karıştılar,
Ayaklar baş, başlar ayak,
Babalar evlat, evlatlar baba oldular.
Rüyalar hayale, hayaller rüyaya karıştılar.
Mertler namert, namertler mert oldular.
Hainler vatansever, vatanseverler hain oldular.
Namuslular tukaka, namussuzlar baş tacı yapıldılar.
Dertler şifa, şifalar dert oldular.
Kedilerle birlik köpekler de nankör ve kuduz oldular.
Onur, gurur, edep, erkan görünürlerde yok gayrı.
Zalimler, arsızlar, hırsızlar ve yüzsüzler dünyaya hükümdar oldular.
Yağcılar, yalakalar, fırıldaklar, dönek ve soytarılar da
Bunlara uşaklık yapar oldular.
Bir gün gelecek insanlar azacaklar zaman, zamane olacak derlermiş atalarımız.
Dediklerinin cümlesi birer birer çıkar oldular şimdilerde.
Zamana ne yazık ki zamane deniyor artı,
Başımız sağ olsun insanlık can çekiştiriyor,
Hızlıca ölüyor ölüyor ölüyor çok yazık...
01 ŞUBAT 2020
FAHRİ BULUT RIZAZADE