İnsanlık Bu... Şiiri - Atilla Durukan

Karlı dagları eritti,
himalayalardan erciyese.
tüm dilleri konuşan insanları dahi
eritti.
benmi erimedim,hemde nasıl.
ben...
kimim ki
neticede et ve kemik
daha neler neler eritmedi ki beni.
az mı bekledim
sokaklarda, ayazda,
kaldırımların çaresizligine,
ortak oldu, çaresizligim.
yarım yamalak konuşmam ile,
agır,aksak yürüyüşümle,
konuşan dillere rehber,
koşan atletlere,örnek oldum.
yagmur sularıyla yıkandım,
sokak kedileri gibi, isli gecelerde kurulandım.
kaldırım ışıklaın kör noktalarında,
az mı okudum gelecegimi.
buzlu terminal gecelerinde,
ısınacak yer aradım,
elimi attıgım her karanlıkta,
sessiz bir çıglık yakaladı elimi.
kaç geceler arşınladım,ölçemedim,
geceleri.
sahi ben kimim.
unuttum kendimi,
kimseye soramazsin kendini,
deli diye alay ederler.
etsinler önemlidegil,
ya...itilir kakılırsam,
gerçekten iterlermi,
iterler herhalde.
hiç bir gonca ahçesinde istemez ki beni.

ya kırılırsa bedenim,
bedenimin önemi yok.
ruhumu kırmasınlar yeter,
kardelenin güneşe kırılması gibi.
sahi kardelen nerede,
uzun zamandır yok
belliki o da kırılmış güneşe,
yüzünü göstermiyor diye.
demek güneş varmış
o zaman ay ve yıldızlarda var.
peki neredeler,
ben neden göremiyorum.
çok mu uzaklarda kaldı,umutlarım gibi,
neyin yansıması bu aynaya,
yoksa aynanın dışbükey yansıması mı
insanın içbükeyine.
neden geceler bu kadar uzun,
güneş dogmayacak mı yoksa.
kalkıpabdest almalı,
belli ki ezan okunacak birazdan.
ne olmuş böyle,,,
tümdaglar yololmuş,
denizler nehir.
nehirler çoktan kurumuş,
o çeşmelerin suyu da akmaz olmuş.
canlılardan ser yok,
dünyaya hükümdar olan kim,
insanlar mı,
hadicanım,, güldürmeyin beni.
BAKI N İYİCE BAKIN
canlılardan başka kim var,
insanlar hariç,hepsi burada.
anlaşıldı şimdi.
olmayan, kalmayan insanlık,
bir OF la yokolmuş,
olsun, ne demeli
haketmiş bunları,
beni anlımdaki izler kadar derin,
iz bırakmadan yok olmuş insanlık.