İnsanlık Bu mu? Şiiri - Bedir Kuş

Gecenin karanlığı ve sessizliği,
yüreğimi titretiyor anne,
kar yağıyor inceden inceye,
soğuklar iliğime işliyor anne.
Hafif bir rüzgar,
kırık penceremden
süzülerek akıyor içeriye,
yanan bir mum var masamda
direniyor rüzgara karşı.
Yapayalnız kaldım
koca şehrin varoşlarında.
Kimseler açmaz kapımı,
neden insanlar bana
yıldızlar kadar uzak?
ve neden ahbaplarım buz gibi soğuk.
Anlayabilmiş değilim,
yalnızlığımın kaderini.
Isyan ediyor yüreğim
koca şehrin sakinlerine.
Sanki bir şeyler isteyecekmişim gibi
selamdan yüz çevirenleri gördüm
muhabbet meclsinde.
Namerde değilim muhtaç,
aç olsam bile.
Rabbim yeter bana anne,
Rabbim yeter
istemem hiç kimseden
ne aş, ne de iş,
olsa da soframda
bayatlamış bir parça ekmek
ve acı soğan.
İnsanlık ölmüş derlerdi de,
inanmazdım anne,
gülüp geçerdim söylenenlere
böyle şey olur mu diye?
Hepsi gerçekmiş meğer anne,
hepsi gerçek.
yaşadıklarım ayan beyan ortada
menfaate dayalı kirli ilişkiler.