İnsanlık Ayıbı

mevkileri örselenen yıldızlardaki hüzün
yansır göz kapaklarına
karlı gecelerde büzülen yaşların pası
biriken lekeli kirler etrafımda
silinmez şehirlerden kan deryası

lanetli bir kavmin
yok oluşunu işitirken kulaklar
kıyılan canlara hitaben
korku zilleri, ölüm telaşı
sarıyorken yuvalarını

sokaklar münakaşa yanığı
hüzün bulutu gülerken insanlar
uçmaya hasret kalan martılar
suçu olmayan özgürlüğün elleri
yıkılmaya mahkûm
kelepçe, pranga-da bir gençlik
dahası güler mi? masum yüzler

kuşların sesini çağır demek isterdim
o zaman görmezdi karanlıklar
güneşi maviliklere açılırdı yelkenler
yıllar buram buram karanfiller, begonyalar kokar
ayrılıklar işlemezdi kadere

güller serilirdi gökyüzüne
kocaman neşeler saçılırdı buselere
yıpranan anılar canlanır mis kokardı düşler

harabeler arasında yine hafızam
büyük bir yangın hep yaşantılar
çalkantılar, travmalar başa bela bu terör
ufuklarda umutlar yitik
bir annenin gözyaşında saklı duygular
isyanlarım bunadır ağlayan mevsimlere

huzur sadece aşk
oysa kin kusuyor yeni dünya eski dünya