İnsanlık Aşkı Şiiri - Erdoğan Büyük

Onu hem seviyorum, hemde anlamıyorum,
Sevda gönül çilesi, böylece biliyorum;
Herkese her an sevgi, hep bunu diliyorum,
Sevda gönlümden parça, onsuz olamıyorum.

Sevginin merkezi ah, bunu anlatabilsem,
Islak kalan gözümün yaşını silebilsem;
Kaderim meğer buymuş, her gün ağlamak, küsmek,
Çilede bir basamak gerçek gönülden sevmek.

Yine çilemiz olsa, sana gönüller kurban,
Ağlayan gözlerimin yaşını silen anam;
Yar dedim, yar aldandım, senin hüznünle yandım,
Aşkın bana dert oldu, aşkınla kamçılandım.

Hüzün insanlık hüzün, güvensizlikte sende,
Aşkınla her gün yandım, kavruldum derbe derbe;
Günlerim sensiz oldu, sensiz geçti yıllarım,
Gözyaşı ile doldu, sel oldu anılarım.

Gönlümün gülü bildim, hep seni sayıkladım,
İnsan insan diyerek senin hıcrınla yandım;
Gonca gülüm olmuştun baharımın gününde,
Kırda bağ çiçekleri yeşermiştin içimde.

Baktımki her gün başka, başka yollar almışsın,
Kimisi hüsran ile, kimi sarpa sarmışsın;
Gaflete kalanlarla, uyanık duranları,
Hepsini bir çuvala sen topladın onları.

İnsanlık aşkı bildim insanları sevmektir,
Büyük derki ferahlık doğru yolu bilmektir;
İnsanlıktır sevmenin başta gelen ilk şartı,
Aşkımız gönülde od, yakar eritir bahtı.

10.11.1985