İnsanlık aranıyor Şiiri - Mustafa Yaralı

Kırıldı gönül aynam, azaldı umutlarım,
Sönmesinden korktuğum, son ışık kararıyor.
Bütün hatlar karıştı, belirsiz hudutlarım,
Açmadan solan goncam, mevsimsiz sararıyor.

Yıldızlar daha yakın, güneş ay hepten uzak,
Ne yerdeyim ne gökte, her yanımda bin tuzak,
Karanlıklar içinde, nasıl derim bahtım ak,
Kördüğümlü yollarım, ışıksız taranıyor.

Dünya bir mahpushane, çekmekle bitmez ceza,
Yeryüzü sıkar beni, üstüme çöker feza,
Halkalar eklendikçe, yüküm artıyor keza,
Çileler zincir gibi, boynumu yaralıyor,

Medeniyet denilen, bu çağın zehirleri,
Yanardağlar misali, lav akar nehirleri,
Yakıyor ocakları, boğuyor şehirleri,
Katran karası isi, yüzleri karalıyor.

İmar olan bu yerler, gariplere virane,
Bir avuç akıllıya, birçoğumuz divane,
Sağırlara kulak ne, kör olana ziya ne?
Havamız kirlendikçe, göğsümüz daralıyor.

Dehşetlere düşürüp, ürpertirken devamı,
Üç günlük çıkar için, bunca eza reva mı?
Oyuncular zalimken, seyre düşkün avam’ı,
Şuursuz alkışlarla, kimlere yaranıyor?

Mahşeri beklemeden, mahşeri meydanlara,
Bombalar yağıyorken, katledilen canlara,
Hayvanca yiyip içer, ne oldu insanlara?
Vicdansızca insanlık, kurşunla taranıyor

Kan, gözyaşları irin, her tarafta vahşi linç
Hayvanlardan aşağı, diktatörlerde bilinç,
Bir taraf hüzün dolu, diğer tarafta sevinç,
Dünya sürüyle dolmuş, insanlık aranıyor.

24.07.2012…Mustafa Yaralı