İnsanlık Şiiri - Necat Necdet Demircan

"Özgür bireyler tek tek kurban edilirken seyreden suskunlar, gün gelir esir sürüler halinde telef olurlar…"

Biat ettik riyanın pembe sözlerine
Kurban ettik özgürlüğümüzü, açgözlülüğümüze
Gem vuramadık bir türlü
Tutkulu sandığımız ‘tutuklu’ hırslarımızın
Eşkıya gülüşlerine…

Evvela infaz ettik insanlığımızı
Kandırıldık,
Sonra alıp karşımıza hayatı,
Hayıflandık sessizliğe,
Dert yandık,
Tıpkı ‘biz’ gibi, bir kendini bilmeze
Alazlarında yandık,
Sözümüz sönerken uyandık
Geç kaldığımızı devran tükendiğinde anladık…

Belli ki şimdi teselli zamanı
Bulabilirsek şayet
Kendi elimizle katlettiğimiz
O kırık gönül aynamızı…

Aklı fukara sürüler çeker cefasını,
Heybesi dolu çobanlar sürer sefasını…
Ey insan! Durma sen dert biriktir,
Nasıl olsa hayat hep tekerrürden ibarettir(!)

Ey İnsanlık!
Günbegün ‘kendini’ tüketiyorsun,
Belli ki; «BİZİ» bile sevmeye üşeniyorsun!

"İNSANLIK iflas etti, Ahlak ve Vicdan yeni sahibini arıyor…"