İnsanlık Şiiri - İsmet Barlıoğlu

'İnsanlık öldü mü? ' Deme ey derviş,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?
Geldim ki; insanlık bitmiş, tükenmiş,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Yetimin malını buldum kursakta,
Yoksulun hakkını gördüm barsakta,
Adalet insandan hayli uzakta,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Atlılar yayanın sırtına binmiş,
Yerde birşey bulan almış, sevinmiş,
İnsanlar insana boşa güvenmiş,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Dertliler dertliden bekliyor şifa,
Tutan tuttuğuna ediyor cefa,
Kalmamış kimsede ahdine vefa,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Üstüne gülen var adlin, insafın,
Kazığı belinde birçok esnafın,
Herkes arkasında binbir cafcafın,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Herkes ar, namusa sınır tanıyor,
Damarlar çatlamış, yara kanıyor,
Hırsız malı soymuş, canı arıyor,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Gördüm ki; arılar yine darlarda,
Soğana çeviren yine kenarda,
Deha sahipleri yine zararda,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Alaya alınmış ilimle irfan,
Satılan mal olmuş bir tek damla kan,
İnsan gömüyorlar canı çıkmadan,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Eskiden böyleydi, şimdi de böyle,
Ruh kurtulur ama bilmem ki neyle,
Kuyu kazılıyor hergün iğneyle,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Geldim ki; değişen fazla birşey yok,
Yanık kaval susmuş, ortada ney yok,
İşler görülüyor amma deney yok,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

Barlıoğlu şaşar bu garip hale,
Her gelen gidiyor ağlaya, güle,
Yüreğimiz dolmuş yaman gaile,
İnsanlık acaba sağ mı ki; ölsün?

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 325-327/412)