İnsanlık Şiiri - Mehmet Emin Işık

İNSANLIK

Yüreği dünyalık insanlar
Bu ruhtan yüreği insanı ezdiler
Demirden, betondan o yürekler
Gömdüler insanlığı betona
Doymadılar, doymayacaklar
Açıklıkları hiç dinmeyecek

Pençeleriyle parçaladılar insanlığı
Hilelerle sardılar her tarafını
Rüzgara kapılmış bir kamış gibi titriyor İnsanlık
Yüreğinde büyük bir keder, dinmeyen bir acı var
Bakışlarından sıcak şefkat, yanık hüzün damlıyor
Göğsünde kanayan amansız yaralar

Gece ve soğuğa terk edildi İnsanlık
Sokaktayım sokaktayım
Bacalarda duman, midelerde çalıntı
buz tutmuş, aç ve halsiz İnsanlık
uyumuş koca enseliler
Oysa uykusuz ve yapayalnız insanlık

Hani benim uykum?
Hakım nerede?
Sen, bende ki yoksulluğa sebep
Sen kendine kural yazmış güçlü
Canım sende
Malım sende

Bilin Yine Tutunulacak Tek dal İnsanlık...