İnsanlık Şiiri - Kenan Faik

.
.
Geceye düşen olabilir mi?
Kâbustan öte…
.
.
Yılgın bir müzik
Ve birazdan yıkılır şehirler
Birer birer…
Ardı ardına…
Dekorda kırmızı bir kan
Yeryüzüne kıyametleri yağdırırken uçan kuşlar
Ebabil tonunda
Demir yığını kanatlarıyla
Ama zulmün yağışlarına…
.
.
Ağlama sakın
Boşuna…
İnanmam insanlığına…
Ağlama…
Ağlama…
.
.
Yalan mısın?
Koskoca!
Kelimelerin çıkarken ağzından
Zehirleniyorum, neden?
Sesin
Tüm inceliğiyle, tınısıyla
Sadece şeytan…
Ve
Sen
Değilsin asla
İnsan!
Görebiliyorum seni
Ama bir sen biliyorsun bunu
Bir de ben
Ve herkes uykuda
Farkındayım diyenler bile…
Ölümüne bir mevsim
Ölümüne yalnızlıklar
Umursamazlıklar
Yangınlar
Sırtından vurulmalar
Çıldırmalar…
.
.
Niye yoksun?
Niye ellerim soğuk?
Niye öyle yakın ki sana baktıkça
Ölüm!
Ve
Neden göklerin simsiyah
İçime boğum boğum…
.
.
Kadın mısın?
Erkek mi?
Anne mi?
Çocuk mu?
Yaşlı mı?
.
.
Aç mısın?
Tok mu?
Fakir mi?
Zengin mi?
Yaralı mısın?
Yoksa ölü mü?
.
.
İçimde çığlığın yalın
Ama duyanı yok
Ve ne acı ki
Asırlardır
Ben de
Sen de duymuyorsun artık…
.
.
Doğmuyor hiç güneş
Aydınlanmıyor gün
Ruhlar maskeli balo
Bedenler ufunetli birer mezar
Ama sen
Yine de umursamadın
Umursamadın
Ve yaşadın…
Sanki
Sonsuzluğu
Buldun mu sandın?
.
.
Oysa hep kaybettin
Kandırıldın…
Ve ağladın…
.
.
Ama yine de hep sen
Güldüğünü sandın
Sandın
Sandın…
.
.
Sadece
Sandın…
Ve
Ama
Bıkmadın...
.
.
Hiç ama hiç
Hiç bıkmadın!…
.
.
.