İnsanlık Şiiri - Çetin Örnek

önce tabiat vardı dediler
bâkirmiş topraklar
yeşillerin tonlarında sarmaşık desenli bir cümbüş varmış orman orman
âfakın kapısı açıkmış umutlarla
bir de
parlak lâcivert okyanuslara..

nefesi habitat eksenli mutlu dünya'ymış adı/

ve insanlığın öz benliğinden kurtuldu ; köşesiz düz mâhlûkata evrildi insan !
onurlu olduğu kuşkulu bir felsefenin dünya'ya bırakılan sınırsız içsel atığıydı..

şairlerle şekillendi renkli gölgesi yıkanan yağmurlarla
güneşi benimsedi yüreğinde mavili çiçekleriyle
kuşların kanatlarında göçen ilhâmların peşinden koştu hercai kavmi
dişil bir ömür yaratıp şiir şiir bercesteyi aradı ve buldu/
sonra inkâr etti insanlığına karışıp..

göğün katlarına çıktı bir kalemle..
gözlerinin kanıyla kayaları yonttu ulu mimara özenirken
kör kuyuların nemli izinde buldu kaf dağını
aşkî bir yanılsamada küllerini savurdu anka'nın..
ve
sökükleri çürümüş,yırtığında iki iri göz açılmış sefaletin
kırışık yüzünde
yeniden doğmak istemedi
İnsanlık...