İnsanlığın Zaferi Şiiri - Medine Huseynova

Kendi onurunu çigneten de, onu çigneyen de, her ikisi de aynı ölçüde suçlu.
Suçlunun suçlu üzerindeki zaferi imkânsız bir şey.Zafer onurun varlığında saklıdır.

Dertle tanışsam da ölmüyorum. Çünkü, ölüm derdin zaferidir.
Derdi diriltmek için degil, öldürmek için yaşamalıyız.
İnsan gibi yaşamayanlar kendi içlerinden çalıyorlar.
En büyük suçsa insanın kendi kendine ettigi ihanettir.

Dert insana baş eğdirecekse, onun insandan ne farkı var?
Derde egilmek, insanlığın son bulmasıyla başlıyor.
Var oldugunu kanıtla ki, var olmayanlara yaşamanın ne denli kıymetli oldugunu anlatasın.

Hayat üzerinde zaferin yolu, “Ben kimim? ! ” sorusundan başlıyor ve ona verilen yanıtla zafer marşları okunuyor.

Hayatta oldugun gibi görünsen de ideallerinde kendinden çok yüksektesin.
Kendini oluşturmak için göründügün biçimde kalmamalı, inandığın, ulaşmak istediğin beni hazmetmelisin.
Hayat – ideal eşitligi mevcut değil.
Hayatta sıradanlık, idealde sıradışılık var.
Sıradanlıgı sıradışılıga dönüştürme ulviyeti çok güzel bir duygudur.

İntihar, insanın yalnız kendi bünyesini yok etmesi degil. İnsanın insanlığını satması da bir nevi intihardır.

13 Hazan Ayı,14- cü il
13. 10.93