İnsanlığın Külleri

Bir zamanlar insan derlerdi bize,
şimdi taşlar bile bizden daha canlı.

Gökyüzü, bizden kaçan bir duadır artık.
Toprak utanır oldu üstümüzden.

Bir çocuğun ağlaması bile lükstü,
bir annenin sabrı, cehennem kadar uzun.

Biz, ışığı unuttuk.
Ve karanlık, hak ettiği yere döndü:
kalbimize.

Konuşmak istedim —
kelimeler susmayı seçti.

Bir aynaya baktım;
orada ben değil,
beni unutmuş bir ben vardı.

Yalnızlık,
bir insanın en tanıdık yabancısı.

Sessizlik,
bize tahammül eden tek dost.

Zaman geçmiyor,
sadece iz bırakıyor.

Unutmak istedikçe
daha çok ezberledik acıyı.

Bir ses kalmış içimde,
yıllar öncesinden bir yankı:
“İyiydik aslında…”

Ama iyilik de öldü.
Toprak bile
artık gömmek istemiyor bizi.

Küllerimle konuştum bir sabah.
Dediler ki: “Biz yanmak için değil,
yeniden yeşermek için kaldık.”

Bir taşın üstünde
küçük bir filiz belirdi —
adı umuttu.

Yüreğim, kırık bir tohumdu.
Toprak, acıya kefil olmuştu.
Ve ben yeniden doğdum:
kendime bile yabancı bir ışıkla.

Artık biliyorum —
ölüm bile
dirilmeye hizmet ediyor.

Karanlığa teşekkür ettim bugün.
Işığı bu kadar özletmeseydi,
gözlerim bu kadar derin bakamazdı.

Bir nefes gibi hafifledim.
Affettim her şeyi —
kendimden başlayarak.

Güneş doğmadı,
ama ben aydınlandım.
Çünkü bazen
ışık, birinin yüzünde değil,
birinin içindedir.

Ve şimdi biliyorum:
insanlık ölmedi.
Sadece
biraz dinleniyor içinde.