İnsanlığın İzleri Şiiri - Mesut Yüksel

İlk çağlarda,
zaman henüz adını bilmezken,
tabiatın kalbinde uyandım.

Karanlık bir mağara
ilk göğüm oldu;
sessizlik ana dilim,
gölge kaderim.

Duvarlara çizdim varlığımı,
kanla, is ile, korkuyla.
Ellerim zamana mühür vurdu,
taş hatırlamayı öğrendi.

Hayvan derileri
tenim oldu,
rüzgâra, açlığa, geceye karşı
ilk zırhım.

Mevsimler bir sınavdı;
rüzgâr sürgün,
yağmur vaatti.
Toprak suskun,
gök buyurgandı.

Bir an geldi,
Gecenin bağrında
kıvılcımlar savruldu;
göğe asılmış titrek bir kader gibi.

Çakmaktaşı,
Bir sürtünmeden,
ruh kazandırdı ateşe.
İnsan,
ilk kez karanlığa hükmetti.

Doğa besledi
ve sınadı beni.
Zamanla,
sonsuz bir yürüyüş başladı;
ayak izlerim
çağlara açıldı.

Taşı yonttum,
demiri düşledim.
Aletlere emek,
ellerime yön verdim.
Bıçak eti tanıdı,
ateş
yaşamı pişirdi,
ölümü öğretti.

Sonra gök yarıldı.
Şimşek bir ad oldu,
korku bir inanç.
Yıldırım tanrısına,
öfkelenmesin diye,
kanlı adaklar sunuldu.
Duman,
göğe bir dua gibi yükseldi.

Tarihte,
silinmez izler kaldı.
Bin dönemin soluğu,
çağlara kazındı.

Bu,
ilk başlangıçtır.
Kadim zamandır.
İnsanlığın doğumudur.

Ve ben,
sessiz bir çığlık gibi,
taşların bağrında
hâlâ yankılanırım.