İnsanlığın Çöküşü (Gökyüzü Yüzümüze Tükü ...

Yıldızların haykırışı uykumu böldü,
O karanlık koridorlardan yürürken,
Karşıma çıkan ne olabilirdi aşktan başka,
Gözlerini dikmiş bana bakmaktaydı.
Gözlerinde alev ve duman rengi bir karışım
Gözlyaşlarım lav gibi akarken suratımı yakarak
Gökyüzü yüzümüze tükürüyordu.

Gökyüzü yüzümüze tükürüyordu;
İnsanlık aşk denilen şeytanın pençelerinde,
Kendini kurtarabilenler yaşamayanlar bile değildi,
İnsanlığın en büyük savaşında,
Biliyorum kimse kurtulamayacaktı.
Gökyüzü yüzümüze tükürüyordu.

Artık güneş doğmuyor ay ise batmak bilmiyordu,
Savaşın başlangıcından bu yana;
Ne kadar, kaç yıl geçti bilen yoktu,
Şehitler azmsanamıyacak kadar çoktu.
Mezarları bir köprünün altında,
Yada mezarsız yaşayan ölüler.
Bu karanlık sokaklarda telaşla yürürken,
Gökyüzü yüzümüze tükürüyordu.

Yıl 2004 bir yaz akşamı,
Ay dolunay olmuş yağmur bulutlarının,
Ardından sinsi bir şekilde bakıyordu.
Gök gürüldemeleri insanları korkutmuyor,
Karanlık eskisi kadar korku vermiyordu.
Yıldırımlar insanlar üzerindeki etkisini yitirmişti.

Bu savaşın bir kahramanı yoktu
İnsanlar artık hayattan ümidini kesmiş,
Tek bir yürekten ölümü bekliyordu
Kimse kimseye değer vermiyor
Paranın gücü aşkı satın almıştı.
Sadece parası olanların yaşayacağı bir yer olmuştu dünya
İnsanlar hala olanı biteni anlamaya çalışıyor,
Gökyüzü ise bir şeyler anlatmak ister gibi
Yüzümüze tükürüyordu anlayan olmasada!

(Bir gün bu şiiri okuyan biri olusa dilerim bu savaşın kahramanı o olur)