İnsanlığın Ayaklarını Öpmeliyim

1.
döndüm, dünyadan bir parça kıştı
sustu şiirler
bir martı serkeşliğinde rüzgâr
kapımda solgun bir dilenci yüzü
sessiz sedasız bir geceye düşmüş kalbime
birazdan döneceğim dedim, sular durdu
sustu şiirler
atışlarım durdu, zamana karşı koyamadım
şiiri terbiye eden çiçeklerle boğuştum
kadını terbiye eden zamanla, aybaşlarında
yine de zamanla ilgili sorular sordum
gölge gibiydim yansıyan, kaybolmayan gölge
serçeler koşuldu bir çift
aşkın izine
birazdan geleceğim
bu sahiden söylediğim en yakın söz.
2.
ceplerimde bilinmeyen adreslerle
kurutulmuş kelebekler canlanır
sözcükler yakanda yaralara akar
isyanımız çiçeksiz geçirdiğimiz bahara
kuşlar nasıl bir güzelliktir sana
saçlarındır, saçlarımın dibidir
parmaklarını kemiren aç kurt.
3.
anıların ki bir ömür boyu öfke
hep içimizde en öfke taşımakla ünlüyüz
tütünler boyverip, gelince soframıza
hepimiz parmak kaldırıp birden sayıyoruz
biz tütün içeceğiz, sizin olsun öfkeler
öfkelidir dumanı tütünlerinizin, eski de olsa biraz
yıldızlara kurulu sevdalara inat olsun
güneşe kapalı ellere
inat olsun diye yenilere
ucuz da olsa alıyorum bu iskeleyi
ey uyanan sözcükler
gelin köprü olalım rahat geçsin çocuklar.
4.
ölmek mi o hangi ülkenin kırları
çıplak avuçlarım eski tarih sayfalarının izlerinden karışık.
5.
soylu bakışıyla masmavi yağmurlara çocuk
çağırırken bizi geçtim gölgemi
ırmaklardan kopan su sesi, su şehri
ölümü ayırırken eşyalarımızdan
döndüm, bir parça kıştı dünyadan
hüzün, hırçın kokuyorsun bitirme beni
daha ayaklarını öpmeliyim insanlığın
uyanan sözcükler için
korkuları olmalıyım kış bitmeden
gözyaşlarımın, dayanılmaz isteklerimin
öcünü almalıyım.