İnsanlığımın Acziyeti Şiiri - Meyus Derler

Sessizliğinizi bozun dağlar, tepeler!
Korkarak dikildiğiniz yetmez mi put gibi karşısında
Kendini bilmez insanoğlunun.
Bağırın, inletin ki yeryüzünü;
İrkilsin makineleri geçsin diye,
Sizi delince övünen insancıklar.

Sessizliğini boz güneş!
Sen değil misin ki her seferinde
Karanlık gecelerle savaştan galip çıkan.
Geceler değiller mi ki, uyuduğunda ansızın seni enseleyen.
Sense bir konuşsan;
Toplanmaz mı Allah'ın her günü karanlıklarda
Geceyi bekleyen yıldızlar
Senin etrafına!
Ve yine toplanmaz mı, kendini karanlıkta bulduğunu sanan
İnsanoğulları.

Sessizliğinizi bozun sahiller!
Anlatsanıza her vakit şamar yediğinizi dalgalardan.
Ve söylesenize siz olmasanız bir hiç olan dalgaların
Sesinin size çarpınca çıktığını.
Sorsanıza insanoğluna
Neden dalga sesi dediğini.

Sessizliğinizi bozun ağaçlar!
Binlerce yıllık ömürlerinizde;
Anlatsanıza gördüklerinizi şu dünyada.
Haykırsanıza atalarının atasını gördüğünüz insanlar,
Vurduğunda baltaları göğsünüze.
Yahut vursanıza suratına insanoğlunun,
Kendisiyle haşır neşir olduğunuz
Topraktan duyduklarınızı,
Siz niye söylemezsiniz ki,
Toprağın bizi var ettiğinden utandığını.

Ya da durun, her biriniz niyetlenmeden henüz;
Unutmuşum kusuruma bakmayın,
Biliyorum feryat figan ettiğinizi
Fakat;
Siz bilmiyorsunuz,
İnsanoğlunun kulağında mühürle doğup
Yaşadıkça büsbütün mühürlendiğini.
Özür dilerim yine ben haykırdım.
Unutmak istemiştim sadece,
İnsanlığımın acziyetini.