İnsanlığımdan Utanırım Şiiri - Gürcan Doğan

Havanın her soğuduğunda,yağmurun yağdığında
Ben hep aynı kabusu görerek uyanırım
Bir duvar dibinde, ya da ağaç altında
Bazen bir parkın kırık dökük bankında
Kimi zaman bir çöp bidonunun başında
Yarı beline kadar içine uzanmış
Saçı sakalı birbirine karışmış
Elleri,gözleri,yüzü, kaderi kapkara
Partal elbiseli birini gördüğümde
Pembe rüyalardan sıyrılır, ağlarım
Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır
Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Ne zaman sıcak odamda, ayaklarımı uzatmış
Gözlerimde günü bitirmenin yorgunluğu
Elimde bir bardak çay ya da kahvem
Yudum yudum içerken mutluluğu
Yutkunmanın bir yerinde aklıma takılır
Partal giysili adam, elinde kara ekmek
Karşıma dikilir, hesap soracak sanırım
Çaresizler, kimsesizler düşer aklıma ansızın
Üstüme üstüme gelirler ordular gibi..
Ben bu insanları hep tanırım
Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır
Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Yolda giderken başımı çevirip arabamın camından
Baktığımda dışarıya, çarpık binalar arasında
Bir çatı ya da tentenin korunağına sığınmış
Ya da bir sinema önünde kendine yer bulmuş
Yüreğinde çocukluğunun yaşayamadığı özlemi
Omuzlarında sorumluluk taşımanın ezikliği
Gözlerinde arayış, bir yolcunun kirli ayakkabılarını
Tenekeden taburesi bir koltuğunun altında
Diğer elinde derme çatma sandığıyla boyacı çocuğu
“Boyıyalım abi” diyen duyulmaz sesini duyarım
Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır
Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

Bir lokantada ya da evimde, masamda
Çala kaşık girişmişken sıcacık yemeğime
Gözüm tok, gönlüm tok, karnım tok
Aklıma takılır, camlar ardında içini çeken, aç,
Elleri cebinde, kursağı boş, evsiz barksız
Dünleri ve yarınları bugününden farksız
Sümüğünü çekip yalanan sokak çocukları
Lokmalar dizilir, geçmez olur boğazımdan
Kendimi bir anda vicdansız sanırım
Gözyaşlarımı tutamam, boğulur, ıslanırım
Boğazım düğümlenir,gözlerim buğulanır
Tanrıya isyan eder, insanlığımdan utanırım

(1998 İstanbul)