İnsanlığa Doğru Saldırı Şiiri - Çirkef Cadı

bir boşlukta uykuya daldım yine ansızın... gecenin serinliği ile uykunun derinliği arasında yine yapayalnızım.. geçmişin verdiği bir yük omuzumda geleceğin yükleneceği sorumluluklarla ilerlemeye çalışıyorum.. nerdeyim ben dünyada mı...

böylesine bir yere alt tarafı iki toprak parçasında yaşayan iki ayaklı canlılardan ibaretken, gökyüzü denilen yerde olması gereken güneş kızılları yok artık... savaş var.. uçan sivri sineklerin konduğu bedenlerin yangınları var eserlerinde...
tertemiz yemyeşil doğanın hiç bir taze meyve kokusu kalmamış cihanda
öyle ki her nefes almaya çalışışımda kan kokusu sarıyor genzimi... midem bulanıyor insanlıktan insan olmaktan...
kime neyin inadına bindiriyorlar ki bu cesetelrin hesabını...
kaç kuruşluk günahların acı kaybını bedenler çekiyor...
nefes alamayan küçücük yüreklerin cansız bedenlerini kucaklatıyor...
kim bunu yapan ve nedenini bir hiç uğruna sonuca bağlamaksızın can alan...
nedir bu vicdansız azabı dewam ettiren
bu hüküm kime aittir ki
ağlayan gözlerden bir de kan damlatıyorlar....

çok bereketini görün emi
ölen o insanlarla sulanan toprağın
onca insanın gözyaşıyla kırmızı kanıyla
toprağa karışmış ya da karışacak olan et parçalarıyla
ne hayırlı gelecekler nesiller yetiştirin....

sebep ne olursa olsun haklı haksız kim olursa olsun... günahı hepsinin boynuna...
bir cihhanki sonu olmayan bir meçhulun dibinde
açacak olan bir güneşi batıran pislik insanlar öyle de bir cihan ki sonu olmadığını bile bile
gökyüzünde tur atıp kahkahaya boğulanlar...
o son kahkahanızı atmak için alacağınız solukta bi bakın bakalım kaç kuru toprağa bulaşmış bir yavrunun ter kokusu var...
ağzınızdan burnunuzdan genizlerinizden teker teker sorulacak olan hesabın kaç basamağı var....
ben insan değilim... böyle bir dünya içerisinde tüketeceğim günlere lanetler yağdırmış olmalılar... bir venüs bir mars bile bukadar eziyetli sıcaklıkta kavuramaz içimizi....