İnsanlığa Doğru Saldırı 2 Şiiri - Çirkef ...

gözlerimi açıyorum bir kara parçası üzerinde,üzerimde birbirinden alakasız kıyafetlerle yanaşıyorum bir taşlığa...
etrafımda gördüğüm bomboş bir arazi ve seslendiğimde yankılanamayan bir çığlıkla sarsılıyor bedenim.
soluk alabildiğim kadar ciğerlerim nefes istiyor benden.
bi ara sanki dokunduğum hiç bir şeyin adını koyamadığımı farkediyorum..
ayaklarım ilerleyebildiğinin iki katı kez basmak istiyor yere ama nafile yapamıyorum. bir ışık çarpıor gözlerime bi feryat bi figan... kulaklarımı tıkayamıorum izin vermiyor bulunduğum bu mekan, kollarımı kaldıramıorum..
dillerini anlamıorum çoğu kez
yalnızca ağlayışlar haykırışlar duyuyorum....
yardım edebilmek için elimi uzatıyorum ki çok kısa kalıyor ben bir hiçim biliyorum...
derken gözümün alabildiğine uzaklıktaki mesafeden küçük bir ışık geçior
sizrisinek kadar küçük mavi olması gereken yer griye dönmüş farkediorum...
nerede olduğumu bilemesem de dünyada değilim biliorum...
baktığım yer dünya olamayacak kadar küçük
pis bulutlar, hain sisler
ve çaresiz çığlıklarla doluyor
atmosferde yaşayabilecek bir tek ben mi varım bilmiorum
ama öylesine bedbaht ve öylesine bi çareki bembeyaz topraklar kan kırmızıya bürünüyor kısım kısım
bi çare vücutlar gözümün önünde canlanıor
bakmıorum gazete fotoğraflarına çünkü
burdan izlemek ile dünyadan okumanın farkı yok biliorum...

tüm tanıdığım suratler büyük başlar yanımda belirmeye başlıorlar
ellerinde kiminin dürbün kiminin teleskop var...
onlarda benim baktığım yere
sivrisineklerin geçip kondukları yerlere bakıorlar
kimi
durun ulan
die bağırıor kimi
sadece hayretle izlior...
ben yine ağzımı açamıorum
çünkü öylesine kısa kalıor ki kollarım
uzandığım yer 60 cmi geçemior...

fizik kurallarını koyanlara sövmeye başlar gibiyim
ama onlar olmasaydıda farkeden bişi olmicaktı
çünkü kollarım küçük biliorum....
upuzun elleri olan adamlar geçior
sivrisineklere dokunsa dokunur
elleri arasında ezse ezebilir insanlar
ama öylesine kasıyor ki kendini
ben konuşamadıkça
o sadece durun dior
dünyada hangi söz kıymetli ki buraya gelince dinlensin diorum...
içimden haykırıorum...
cansız vücutları bembeyaz bulutları boyayabilen bir sessizlik var görüorum....
surmadan vızıldayan istilaya geçmiş ve uğramış küçük noktalar görüorum....
hiç birinin elinden bir dürbün veya teleskopu alamıorum
çünkü diorum yaa kollarım kısa uzanamıorum o koca adamlara...
çünkü diorum yaa sesim duyulmuor konuşamıorum....

ve biz artık o tek kara üzerindeki iki cmlik yeri dünyadayken de böyle izliorduk biliorum....ama yine de soramıorum kendime ben mi çok küçüğüm yoksa kollarım mı....