İnsanlığa Davet Şiiri - Sedat Kocabey

Ne sözümde yersin ne de özümde,
Seni insanlığa davet ederim.
Ne mecliste yersin ne de gözümde,
Seni insanlığa davet ederim.

Çıkarma kınından sakın kılıcı,
Bulunmaz pazarda seni alıcı,
Kalıcı olmazsın böyle kalıcı,
Seni insanlığa davet ederim.

Bu ne biçim şaka dozunu aştın,
Biraz yavaş oğlum hızını aştın,
Astarın neydi ki yüzünü aştın,
Seni insanlığa davet ederim.

Dostumuz görünüp düşman gibisin,
Sanki yaptığından pişman gibisin,
Hayli de yemişsin şişman gibisin,
Seni insanlığa davet ederim.

Her gittiği yerde olay çıkıyor,
Sözleriyle gıcık alay geçiyor,
Birde açık saçık kalay geçiyor,
Seni insanlığa davet ederim.

Konuşmayı bırak bence sus biraz,
Duman mı kapladı yüzün sis biraz,
Ateşini söndür ya da kıs biraz,
Seni insanlığa davet ederim.

Yine çok içmişsin sallanıyorsun,
Kime budaklanıp dallanıyorsun,
Ne o utandın mı allanıyorsun,
Seni insanlığa davet ederim.

Sünger gibi miden emdikçe doymaz,
Bu tarzın bu tavrın bizlere uymaz,
Ağzından çıkanı kulağın duymaz,
Seni insanlığa davet ederim.