İnsanlığa Dair Son Kıvılcım

Ben kalamıyorum Anne, soran olursa ‘insanlığın bittiği yerde dersin...

Gökyüzü, gece kıyafetiyle tam karşımda
Dinlememeye yemin ettiğim türküler, küllerinden doğdu tekrar
Sigaramı daha bir hırslı tuttum parmaklarımın arasında
Ağzımda gevelediğim küfürleri dizginlemek için daha bir sıktım dişlerimi
Yaşayın padişahım çok yaşa’cılar
Yaşayın ulan hayırlı olsun’cular
Bazılarınızın insani dürtülerinde çoktandır var zaman aşımı
Vicdanınızdan haber yok belki asırlardır, siz et yığını misali yaşayın!

Ve ben tutsağım kendi içime, ölümüme dek
Adım burada bir anlam ifade etmiyor artık
Çünkü bu fikri mahpuslukta, özgürlük kırıntısı dahi yok aslında
Biz hep kendi aşkımızı çağın en büyüğü sandık
oysa birileri bunun için çoktan yandı…
Anladık ki sonra, biz kıvılcım bile olamamıştık!

Ben gidiyorum Anne, soran olursa sözün bittiği yerde dersin…