İnsanlığa Çağrı Şiiri - Fatma Güven

Her canlı kendi doğasını yaşar.
Hiç gördün mü bir hayvanın,
Çiçek kokladığını;
Bir ağacın diğer ağaçla seviştiğini.
Herşey,biz insanlar için.
Düşünme,idrak etme,hissetme,
Eyleme geçirme,
Acılar,sevinçler,hazlar,zevkler,
Ağlamalar bizim için,
Gülmeler bizim için.
Öyleyse ey insan;
Kendine dönde,
Ayırma erkek,dişi.
Unuttun yaradılışındaki gerçeği.
Kendi yarattığın putlara,
Taptın meta'ya.
Hırristiyanlık,Musevilik,
Müslümanlık adına,
Bencilce davranarak,
Düşmanlık tohumları ekip,
Ağı kattın aşına.
Dön bak şimdi;
Yarattığın Dünya'ya.
Her yerde kan,ölüm,zulüm,
Artık dayanamaz konuşur oldu,
Yaşadığın hava,su,toprak.
Yükleme suçunu yaradana.
Oysa sen;
Sevginin ışığı ile yaratıldın.
Durdur fabrikaları,
Ölüm kusan makinaları.
Yoksa;
Yok oluşundur evrende sonun.

Ağı:zehir