İnsanların vurdumduymazlığı

İnsanların vurdumduymazlığı kendilerinden çok bana dert oluyor nedense.
Aşırı derecede sinirleniyorum buna.
Sanki çok lazımmış gibi.
Ancak tutamıyorum kendimi.
İçimi bir sinirlilik dalgası sarıyor son sürat ve kaplıyor bedenimi.
Kızdıkça daha çok kızıyorum.
Bir sonraki kızgınlığım kendini bir öncekinin üzerine inşa ediyor.
Piramit gibi gökyüzüne doğru ilerliyor hiç bitmeyecekmişcesine.
Aniden patlıyorum bir yanardağ gibi lavlarımı etrafa saçarak.
Yakıyorum kuruyu yaşı karşıma ne çıkarsa affetmeden.
Yanıyor vurdumduymazlar hışmımla.
Kurtuluyor yeryüzü onlardan.
Kalıntılarının üzerine yeni tohumlar ekerek.
Umuyorum ki o tohumlar onlara benzemeyecek.