İNSANLARIN UMUDU DOĞAN SABAH GÜNEŞİ 16-09-2011
Tuttuğum dalın kırılmasına izin vermedim,
Bir duvara yaslandım yıkılmasını istemedim,
Hep umutlu oldum isyan etmedim,
Yüreğimde nefrete kine yer vermedim.
Gülümsemeyi yüzümden eksik etmedim,
Tuttu elimi sevenlerim üzüntü nedir bilmedim,
Yüreğime sevgiyi çiçek gibi ektim,
Hayatımdaki engelleri sevgiyle yendim.
Baktım dostlarımın yüzüne gülümsedim,
Kalbime ümitsizliğin girmesini engelledim,
Sevgiden başka hiçbir şeyi değerli görmedim,
Sevdiklerim uğrunda can vermekten çekinmedim.
Yüreğimi aydınlatan umut ışığını söndürmedim,
Bana kıymet verenlere sırt çevirmedim,
Kıymet bilmeyene dost demedim,
Yaşamaktan hiçbir zaman umudumu kesmedim.
Hüseyin İbiş
Kayıt Tarihi : 19.6.2019 09:21:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Hüseyin İbiş](https://www.antoloji.com/i/siir/2019/06/19/insanlarin-umudu-dogan-sabah-gunesi.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!