Sahi neydi bizi içi boş et parçaları olmaktan alıkoyan?
Başta ruhumuz sanırdım bunu.
Derin duygularla bakan bir çift göz sanırdım.
Nasıl da normalleştiriyoruz her şeyi?
Ben normalleştirmezdim. Belki de bundandı bir çift göze bu denli anlam yükleyişim.
Bundandı belki de tüm saf duygularımı, iyi niyetlerimi onları böcek gibi ezecek yaratıkların ayaklarına serişim.
Utanın! Hiç ettiğiniz sevgimden utanın!
Zira benim sevgim kimsenin hiç edeceği türden değersiz bir sevgi değil!
Utanın!
Kayıt Tarihi : 11.3.2024 08:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Yaşlı bir ruhun insanların içlerindeki kötüyle yüzleşmesi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!