İnsanları Özledim! Şiiri - Ömer Dalman

Lan Kadın!
insanları özledim ben!
çok insansız kaldım bu ara
kansız kaldım!
eve acil misafir çağır 3-5 tane! ..
acele et
hemen ara, ayarla!
etli-butlusundan olsun!
karnım da öyle bir acıktı ki;
8'i geçirmesinler, hemen gelsinler!
çok insan kanı lazım çok!

beslenmem lazım Kadın!
insanları özledim.
doluşsunlar mekanıma,
uğultular yükselsin tavana doğru
temiz saten duvarlarımızı yalayarak.
tavanda gecenin bitimine doğru
uğultuyla karışık bir is oluşsun
puro içmeme gerek kalmasın!

ciğerlerim onların kahkahalarıyla
ve fikir zerk girişimleriyle dolarken
ve başardıklarını düşünürlerken gafiller
çaktırmadan
kanlarını emeyim!
kanlarına gireyim,
saçlarının, bacaklarının aralarında,
ayaklarının üzerlerinde dolanayım!
altlarından girip, üstlerinden çıkayım!
sonra duygu merkezlerinin bulunduğu
beyin loplarında süzüleyim zevkle.
bütün üzerini kapattıklarını açayım
dışarı salayım
onlarla oynaşayım!

son noktada
tavandaki isler kapkara olmaya yakın
ruhlarındaki kaynayan kazana gireyim!
orada ihmal ettikleri
birbirinden güzel, çekici
davetkar kadın zebanilerle oynaşayım!
hepsini mutlu edeyim!

sonra
sonra hiçbir şey olmamış gibi yüzüm temiz
gülümseyerek,
tecavüzümü hiç de belli etmeden
saygıyla
sevgiyle
onları kapıya kadar geçireyim!

Kadın! çabuk ol!
insanları özledim ben!
bana acil insan lazım!
et lazım
kan lazım
alevli ruhlar lazım!

(Aralık 2006)