İnsanlardan Soyutladım Kendimi...

Ay geceye gülümsüyor,
Güneş her yarın umuda doğuyor,
Bazen başım alıp dağlara vuruyor,
Gönül sevgiye figan eğliyor,
Gitmekle kalmak arasında kalıyor,
Koca şehrin ışıkları artık dar geliyor,
Yürek sevgiliyi serap görüyor,
Her gülümseyeni artık can sanıyor,
O canlar bende kurşun oluyor,
Menfaatler için dostlu satıyor,
Dostluğun farkındalığını fark etmiyor,
Bunlar benim artık canımı sıkıyor,
Bu can artık insanlardan kendini soyutluyor,
Bir ekmeği bölüşmenin tadını bilmiyorlar,
Yalan dünyanın sahteliğinde uyuyorlar,
Neden birbirlerini tanımıyorlar,
Kendi gibi olmak varken savruluyorlar,
Umutları neden sahteliğe ekiyorlar,
Çocuklar akşam serinliğinde oynuyorlar,
Pervasızca hayata el sallıyorlar,
Vuslattaki yarınlardan habersizler,
Düşündükçe bu can insanlardan kendini soyutluyor,
Ne adamlar adam gibi, nede kadınlar,
İstisnaları söylemiyorum onlar iyi ki var,
Yoruldu bu can kendini insanlardan soyutluyor…

………………………………….18.08.2008
…………………………………HÜSEYİN AKÇAM

NOT: Sevmek sevilmek.dostluk,arkadaşlık canmış kelimelerde kalmış,menfaatler çıkarcılık yerini almış,belki çoğu kişi kızacak bana ama kimse kendi gibi değil.neden insan kendi gibi olmak varken oynamayı seçer karşısındakinin duymak istedikleri gibi konuşmaya çalışır,negatiflikleri neden pozitifliğe çevirmeye çalışmak varken yalan söylemeye meyillenir.Neyse yürek çok şey söylemek ister ama uzamasın.Bu yürek son olarak der ki ‘’SEVMEK GÜZELDİR SEVİYORSA SEVİLEN’’sevin sevilin çıkarsızca.SAYGILARIMLA