İnsanlarda Göçermiş Dünyadan

Yılları önüme katıp hiç düşünmedim
Bu dönüp duran mevsimlerin döngüsünü
Yaprakların sarısına hiç aklımı düşürmedim

Ayaklarımın altında kayan toprağın varlığını
Ayaklarımın altında incinen o ince dal kırıklarını hiç düşünmezdim

Öyle sokulup sarılmazdım sevdiklerimin varlığına
Hani her şeyin zamanla bir değiş tokuşa duracağına akıl, sır erdirmezdim
Çiçeklerin de solacaklarına dair düşünce geçmezdi benliğimden

Avuçlarımı yakmazdı kopardığım karanfiller
Gecelerime yakıştırmazdım uykusuz düşleri
Nar gibi köpüren sobanın arkasında kıvrılıp uyumaktı bütün hünerim

Daha duymamıştım, tanımamıştım hayatın yenilgilerini
Bir insan yenilgisinin hayata nasıl taşındığını
Her şey inandığım bir gülüş kadar içtendi

Güneş tüm sıcaklığını herkesin üstüne eşit verirken
Bilmezdim herkes aldığı kadardır

Damarlarıma korkular henüz yürümemişti
Yürekleri yananların çığlıkları bana daha durmamıştı

Önceleri sadece leylekler göçerdi
İçim kuşlara karışıp gitmezdi
Bilmezdim insanlar da göçer dünyadan
Gidenlerin ardından yasa durur sevdikleri bilmezdim

Hasretlikler uçurumlardan düşmezdi
Sesime daha yalnızlık sinmemişti
Nerden bilecektim
Hayat bizden yana düşmeyince her şey öte yana düşer
Bilecek kadar daha içim büyümemişti