İnsanlara Şiiri - Abbas Paksoy

Selam verirdim insan’lara.
Koşardım, düşerlerse dar’a.
Araya girdi, kara para.
İnanmaz oldum, insan’lara.

Göz’üm, insan’lara akınca.
Yüz’üm gülüyordu, bakınca.
Yanına varırdım, yakınca.
Varamaz oldum, insan’lara.

Merhaba deyip, tutsa el’i,
Sanırdım, Hızır-İlyas veli.
Coşardı, gönlümün sel’i.
Güvenmez oldum, insan’lara.

Sabah, bir sevinçler kalkardım.
Hayata, ümitle bakardım.
Berrak, sular gibi akardım.
Koşamaz oldum, insan’lara.

Bozuk toplum, bizim hoca’mız.
Sabıy'la aynıdır, koca’mız.
Sarhoşla yaşıyor, hacı’mız.
Şaşamaz oldum, insan’lara.

Paksoy'un söz’ünde, yalan olmaz.
Dünya’dan gider, kimse kalmaz.
Kefen’den başka, ziynet almaz.
Saramaz oldum, insan’lara.