İnsanlar Yaşar Ruhlar Ölür

Çizilmiş tüm şiirlerin aksine!
Zaman taklalarla oyalarken beni
Karalananların hepsi bir sahtelikmiş.
Ne sırılsıklam biri çıkarmış karşına
Ne kuraklıklar içinden bir vaha.
Seneler önünde yuvarlanırken
Gölgen gelirmiş arkandan seninle
Gerisi bilinmez bir karanlık.
Neyse ki herkes öyle
Evindekiler veya dışındakiler.
Merhum balıklar bile onlardan daha sevecen
Bir tebessümü çok görmeyen tavşanlardan
Hayallerde yaşayan kanatlılara,
Vaktimiz tamamlanana kadar da böyle.

Ruhum, bedenimin yanına gelmesini bekliyor
Zorla saymaya çalışıyor her geçen günü
Kültürünüz ve kültür sandıklarınız
Soğuk gölgelerden farksız ve ruhsuz.
Gönüllerinde çiçek açmamış menfaatçilerden
Yeşil uğruna her şeyden vazgeçenlere
Kimse için değişmeye değer miydi,
Ya da kimsesizlikten korkmaya?
İnsanlar yaşar, ruhlar ölür
Yeşilden önce takaslar vardı, en azından samimi
Güler yüzler silindi, köleleşti.
Üç beş tutam sevgi
Birkaç satır aşk kaldı geriye
Hasretimiz bunlaradır.

Çanlar benim için çalıyor artık
Gelemeyen o silüet canlanıyor anbean
Ruhum kemiklerle beraber sızlıyor
Olmayışına her satır eksiltiliyor,
Üçer noktalara aşina oluyor gözlerim
Kalemim göz altlarımı morartırken
Perdemin ardından geçen gölgelerde boğuluyorum.
Ardından bir kuyruk buluyorum patileriyle
Seni de buldum sanmışım ben
Sende aslolan farklıymış meğer
Birkaç şiirlik hevesle tükenmişsin.
Pesimist düşüncelerde boğulurken
Tutunulan bir yılanmış kalbin
Ya da dallar altındaki sandalyemi tekmeleyen o ayak...