İnsanlar ve Ben Şiiri - Ersan Yaraskan

Dün gece hüznü fazla kaçırmışım yine
Bu sabah geç kaldım huzur katmak için kendime
Kim boyadı bilmiyorum hayatı benim yerime
Siyah ve beyaz olmuş nostaljik akustiğinde.

Berki biraz geç kaldım bu sefer
Yada erkenden vazgeçtim.
Gereksiz bir savaş yerine,
İlk defa göz yaşlarımı tutamadım dün gece.

Kendimi kendime bırakıp savruldum mehtabın serinliğine.
Ufacık hayallerimle buğulandı biraz gözlerim,
Mum ışığında yaslandım yine pencereme
Geceyi seyir ettim çeşitli duygu kadehlerinde.

Bakmaya korktuğum her halimle yüzleştim dün gece,
Koyu bir muhabbetin esareti içimde.
Beni ben yapan her bende kendi halindeyken,
Konuştuk sessizlik prensibinde...

Farklı bir insan olmak istemiştim berki de,
Farkına varılamayacak farklarımla loş ışıklar yaktım hayatıma dün gece.
Kendini bilmez soruların altına gizlenen her düşmanımla dans ettim.
Dün gece bendim nihayetinde ne bir ben eksik ne bir ben fazla,
Anlatamadıklarımdan vazgeçtim usulca,
Hatta kelimelerimi düşünürken farkına vardım, sessizliğin
Karışık duygular içinde bir şeyler olmasını beklerken hiçbir şey yapmamanın keyfine sarıldım.
Yaptıklarımı hata sayarken yer yer, kendimde dahil eskisi gibi fazla kurcalamadım.

Yelkenlerimi fora ettim marjinal hayallerimin peşinden.
Her türlü mirasımla kalan geçmişimden,
Bir düş teknesi aldım hiç okunmayacağını bildiğim bu tip kelimelerden,
Öylesine dalgalanıp, keyfine duruldum, birden kimsesiz sahillere yanaşıp,
Batan her günün bir yenisine aşık oldum.

Bazen denize emanet ettim pusulamı,
Ne derse rüzgar onu yaptım.
Kimi zaman aklıma geldi mazim, hırsın küreklerine asıldım.
Zaferi gördüm, yer yer kapattığım gözlerimde,
Kendimce kutlamayı, kendimce yenilmeyi öğrendim yalnız benim olan gizli denizlerde

Kollarımı dayayıp ahşap pencerelere, uyuya kaldım gerçeğe giden seferlerde
Gözlerimi açtığımda benim olmayan renkler silinmişti hayatımdan,
Bir baktım ki özümde, siyah ve beyazmış gerçek olan...
Ne o kadınları ruju ne engin dostlukların mavisiymişim,
Bazen bir mum imişim elektrikleri kesildiğinde,
Bazen gözlük olmuşum gün ışığına kamaştıklarında,
Ben bundan zevk alırmışım gerçekler birer masalmış aslında.

Sabaha karşı keyif çayı olmakmış benim amacım gün yoğunluğunda unutulan,
Berki de kırk yılda bir yakılan sigara içinde geçmişi yakan,
Rağbeti arttıran bir sonbahar promosyonuymuşum,
Savaştığımı sandığım hayatın bir çalışanıymışım ben kendi emrimde....

Kelimelerimden korkmayanlara susmaktaydı bütün sırrım.
Sözcüklerin savaşlarını fırsat bilip kaçmaya çalışan arzuları yakalarım,
Bazen insanlara biraz benden katar hayat sunarım,
Dilekleri toplar tek bir noktada hayata bağlarım.
İnsanların yanına almayı unuttukları şeyleri pazarlarım kendi yollarında.
Bir süreç olarak yaşarım insanların içinde,
Vaktimi zamanımı bilip tek tek inerim merdivenleri yeri geldiğinde......

Hayattan malzemeler alıp siz insanları onarırım,
Aklınıza gelmeyecek renklerle bir dönem hayatınıza eksiklerinizi boyarım,
Bazen hata yaparım bile bile sizi sizin dışınızda bırakırım,
Gerçek sandığınız hayata ne kadar yabancı olduğunuzu başka nasıl anlatırım!

Çalışmadığım zamanlarda hayaller kurarım,
Kendimi insan sayar kelimelere anlatırım.
Şimdilerde ise takıldım kendi film şeridime,
Gidiyorum son anımda gözlerimin önünden bir daha geçmek üzere........